CEBERTOWICZ ROMUALD ADAM, profesor Politechniki Gdańskiej, patron ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
ROMUALD ADAM CEBERTOWICZ (7 II 1897 Głowno koło Łowicza – 14 I 1981 Łódź), profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Adama Wojciecha (zm. 1919), naczelnika poczty w Głownie i Stanisławy Florentyny z domu Krzyżańskiej. Brat Franciszki i Krystyny, po mężu Suchockiej. Uczeń szkoły powszechnej w Głownie, od 1907 Szkoły Handlowej w Łowiczu, od 1912 prywatnej szkoły Radomskiego w Zduńskiej Woli. Po wybuchu I wojny światowej wywieziony z rodziną do Moskwy, w 1917 zdał maturę w także przeniesionej do Moskwy Warszawskiej Szkole Realnej.
Do jesieni 1917 pracował w Sokolnickich Warsztatach Mechanicznych, rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Ryskiej, ewakuowanej do Moskwy, przerwane 28 października tego roku wcieleniem do wojska. W 1917–1918 był uczestnikiem Rewolucji Październikowej w Moskwie, żołnierzem ochotniczego oddziału saperskiego i kompanii wartowniczej Czerwonej Gwardii i Armii Czerwonej, członkiem SDPRR (Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji). 7 II 1919 w z matką i siostrami powrócił do Głowna, pracował w Zarzadzie Miejskim. Podjął studia na Politechnice Warszawskiej (PW), przerwał je w 1920 wysłany do Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu. W 1921 uczestnik III powstania śląskiego. W okresie 1923–1936 pracował w Głównym Urzędzie Statystycznym w Warszawie, był kierownikiem Biura Kartograficznego, opracowującego mapy województw centralnych i wschodnich. Jednocześnie kontynuował studia, w czerwcu 1936 ukończył Wydział Dróg i Mostów PW i od listopada 1936 był inspektorem budowy szkół w Urzędzie Wojewódzkim w Katowicach.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 w randze podporucznika artylerii 21 września został internowany w obozie Targu In w Rumunii. W grudniu uciekł do Francji. W kampanii francuskiej w 1940 walczył na linii Maginota, jako żołnierz 2. Dywizji Strzelców Pieszych, internowany w Szwajcarii, osadzony został w obozie w Winterthur. Od listopada 1941 pracował jako asystent w Zakładzie Doświadczalnym Budownictwa Wodnego, Hydrologii i Glacjologii Związkowej Wyższej Szkoły Technicznej w Zurychu. W marcu 1945 wyjechał do Anglii i wstąpił do Wojska Polskiego, do grudnia służąc w randze porucznika w 2. Dywizji Zwalczania Moździerzy i w 4. Dyzwizji Grenadierów.
W Gdańsku od 7 I 1946, od 1 lutego tego roku do emerytury 30 IX 1967 pracownik PG, jednocześnie od 1 III 1946 do 1 I 1947 zatrudniony był jako referent w Biurze Odbudowy Portów. Na PG od lipca 1947 doktor, na podstawie rozprawy Parcie statyczne Ziemi, od 1 IX 1947 był zastępcą profesora i kierownikiem Katedry Hydrauliki i Hydrologii. Od 1949 profesor nadzwyczajny, od 1954 profesor zwyczajny. Już w maju 1946 uruchomił na PG Instytut Wodny z Laboratorium Wodnym i Zakładem Mechaniki Okruchów Skalnych, na bazie którego w 1953 powstał Instytut Budownictwa Wodnego PAN, którego w latach 1953–1957 był pierwszym dyrektorem. Specjalista z zakresu hydrauliki, hydrodynamiki gruntów, budownictwa wodnego. Zajmował się elektroiniekcjami gruntów, mumifikacją drewna, konserwacją i konsolidacją zabytków. Jego metodę (cebertyzacja) zastosowano po raz pierwszy w 1949 podczas ratowania kościoła św. Anny w Warszawie, w latach 1952–1953 zamku w Kórniku, następnie także m.in. przy budowie puławskich Azotów. W 1959 sprawował nadzór nad pracami ratowniczymi romańskiej kolegiaty w Łęczycy, w 1960 był członkiem międzynarodowej misji UNESCO ds. ratowania zabytków w Nubii.
W latach 1923-1939 członek Polskiego Towarzystwa Statystycznego. Od 1954 członek korespondencyjny Polskiej Akademii Nauk, w latach 1969–1971 sekretarz generalny Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, od 1972 członek honorowy. Członek korespondent Bułgarskiej Akademii Nauk. W 1950 był gdańskim delegatem na I Ogólnokrajowy Kongres Obrońców Pokoju w Warszawie i laureatem Nagrody Państwowej I stopnia. W latach 1952–1957 poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. W 1954 delegat na II Zjazd PZPR, 7 I 1956 został członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR, do grudnia 1956 przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, od 1957 członek jego prezydium. W latach 60. XX wieku był przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
Odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1951), Złotym Krzyżem Zasługi (1949), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1955), Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955), Medalem Grunwaldzkim (1960), Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1972). W konkursie „Wieczoru Wybrzeża” z 1970 wybrany Gdańszczaninem 25-lecia.
Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszego związku, zawartego w 1922, ojciec Wojciecha (zgniął 26 VIII 1944 w powstaniu warszawskim) i gdyńskiej graficzki Barbary Halszki zamężnej Żukowskiej (zm. 2002), łączniczki AK w łódzkim rejonie Kedywu, absolwentki Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (u Juliusza Studnickiego), matki profesora fizyki na Uniwersytecie Gdańskim, Marka Żukowskiego (ur. 11 XII 1952 Gdańsk). Po raz drugi żonaty od 1950 z lekarką Janiną Rawicz-Dabrowską z domu Stankiewicz (ur. 18 VIII 1923). Pod koniec lat 70. XX wieku zamieszkał w Łodzi, pochowany na cmentarzu w Głownie. Od 2003 honorowy obywatel Głowna, jego imię nosi ulica w Gdańsku- Chełmie oraz w Malborku, Zespół Szkół Zawodowych nr 8 w Gdańsku- Przymorzu Dużym (od 29 VI 2017 Zespół Szkół Kreowania Wizerunku w Gdańsku) oraz od 30 IV 2003 Zespół Szkół Nr 1 w Głownie.
