GOŁĘBSKA NATALIA, reżyser
| < Poprzednie | Następne > |
NATALIA (BARBARA) GOŁĘBSKA (18 II 1911 Lwów – 16 V 2001 Gdynia), reżyserka, adaptatorka, autorka sztuk i scenariuszy przedstawień teatrów lalkowych. Córka Tadeusza Goebla (1878 – 12 VIII 1955 Gdynia). Absolwentka Wydziału Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego (wychowanie fizyczne), w latach 1933–1939 nauczycielka WF-u w gimnazjum w Zakopanem. Od 1945 uczyła się w Studiu Dramatycznym Iwo Galla w Krakowie, które ukończyła już w Gdyni, gdzie pracowała u niego w Teatrze Wybrzeże. Tutaj razem z Haliną Gall reżyserowała poranki poetyckie i sztuki dla dzieci. Była propagatorką polskiej literatury dla najmłodszych. Debiutowała w Teatrze Wybrzeże (jeszcze w Gdyni), reżyserując Jesienne bajeczki (6 X 1946); w sumie zrealizowała tu trzy przedstawienia. W latach 1946-1952 kierowniczka artystyczna i reżyserka Zespołów "Żywego Słowa" Czytelnika-TWP-Artosu.
Współpracowała z kilkoma scenami teatrów dla najmłodszych (m.in. w Poznaniu, Warszawie, Bielsku-Białej, Toruniu, Olsztynie), ale na stałe związała się z Trójmiastem. Zaangażowała się do Państwowego Teatru Lalki i Aktora „Miniatura” w Gdańsku. Debiutowała jako reżyserka spektaklem Trzy niedźwiadki Miloslava Dismana (26 XII 1953). Sięgała po literaturę regionalną, np. Dumną legendę Franciszka Fenikowskiego (1954), opowiadającą marynistyczną legendę o Janie z Kolna. Zrealizowała tutaj m.in. Szewczyka Dratewkę Marii Kownackiej (9 V 1955), Pastorałkę we własnej inscenizacji i reżyserii, Flisaka i Przydróżkę Hanny Januszewskiej. Baśń o pięknej Parysadzie Bolesława Leśmiana w jej adaptacji doczekała się kilkunastu realizacji w całej Polsce. Rekordy popularności bił spektakl Bo w Mazurze taka dusza (jej opracowanie tekstu i reżyseria, 1962), który utrzymał się w repertuarze Teatru Miniatura przez ponad 20 lat. Spektakl ten zdobywał entuzjastyczne recenzje oraz uznanie na całym świecie i był nagradzany na międzynarodowych festiwalach.
Jako reżyserka i dramaturżka pracowała w teatrze „Miniatura” do 1971, w latach 1962–1971 także jego kierowniczka literacka, ściśle współpracująca z Alim Bunschem i Michałem Zarzeckim. Była także autorką sztuk: Guli-Gutka (Śpiewogra na kaszubską nutę) (premiera 11 VI 1977, Państwowy Teatr Lalki „Tęcza” w Słupsku), Diabelskie skrzypce. Fantazja kaszubska (premiera w „Miniaturze” 22 XII 1978), Damroka i Gryf (premiera 24 X 1984, „Tęcza” Słupsk). Przetłumaczyła tekst przedstawienia Jeden promyk słońca Alexandra Popescu (premiera 21 III 1981 w słupskim teatrze „Tęcza”). W latach 1957–1973 prowadziła zlecone wykłady z zakresu kultury żywego słowa w gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej i następnie w Uniwersytecie Gdańskim.
Od 1955 członkini Związku Artystów Scen Polskich. Otrzymała m.in.i Nagrodę Miasta Gdańska w 1958, na III Ogólnopolskim Festiwalu Teatrów Lalkowych w Opolu zdobyła nagrodę za twórczość dramaturgiczną za tekst Od Krakowa jadę (1967), a 10 lat później za autorskie przedstawienie Leć głosie po rosie. Laureatka nagrody „Splendor Gedanensis” za rok 1995. Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972). Żona Jerzego Gołębskiego (12 III 1912 – 9 VIII 1995 Gdynia). Pochowana przy ojcu i mężu na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
