GÓRSKI MICHAŁ, inżynier, radny
| < Poprzednie | Następne > |
MICHAŁ GÓRSKI (ur. 28 V 1951 Lębork), radny miasta Gdańska. Syn Bronisława, kupca i pracownika administracyjnego pochodzącego z Kociewia, oraz urodzonej w 1919 w Gdańsku Heleny z domu Wróblewskiej, księgowej. Brat Ryszarda (ur. 1948) i Ewy (ur. 1954). W 1969 ukończył Liceum Ogólnokształcące (LO) w Lęborku, a w 1975 Wydział Elektryczny Politechniki Gdańskiej (PG) – jako magister inżynier elektryk. Zdobył uprawnienia instruktora siatkówki (1973), odbył szkolenia w zakresie doradztwa dla sektora małych i średnich przedsiębiorstw (Bazylea, 1990), zarządzania małą firmą (Dania, 1992), zasad tworzenia samorządu gospodarczego w krajach Unii Europejskiej (Bruksela, 1995), dla członków rad nadzorczych spółek Skarbu Państwa (1998), samorządowe (Southport, Brema, Kilonia (Kiel), Moskwa, 1994–1998). Ukończył także dwuetapowy kurs zarządzania strategicznego, organizowany przez region Bawarii (1999), kurs zarządzania w warunkach zrównoważonego rozwoju (Hamburg, 2000), szkolenie w zakresie budowania marki turystycznej, realizowane przez Polską Organizację Turystyczną (2000), oraz kurs wystąpień publicznych (2013).
W 1976 rozpoczął pracę jako asystent projektanta w Przedsiębiorstwie Budownictwa Rolniczego w Braniewie, następnie był kierownikiem Grupy Awaryjnej oraz specjalistą ds. elektrycznych, od 1980 etatowym przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność”, a w latach 1982–1983 specjalistą ds. elektrycznych w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacyjnym (WPK) w Gdańsku i kierownikiem Wydziału Napraw Taboru Tramwajowego WPK. Od 1983 do 1985 pracował jako inspektor nadzoru w Wydziale Inwestycji i Remontów Zakładu Energetycznego Gdańsk. W 1985 założył firmę usług elektrycznych, sportowych, gastronomicznych i doradczych Górski International. W 1985 był jednym z założycieli Spółdzielni Doradca, w której pełnił funkcję wiceprezesa. W latach 1996–2001 prezes Fundacji Agencja Rozwoju Regionalnego w Gdańsku, od 2001 do 2015 dyrektor Bałtyckiego Instytutu Gmin w Gdańsku, Oddziału Fundacji Promocji Gmin Polskich w Warszawie, w okresie 2012–2013 dyrektor Departamentu Infrastruktury Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego, od 2013 prezes Zarządu Spółki Pętla Żuławska w Elblągu.
Od 1982 do 1983 przedstawiciel województwa gdańskiego w Rządowej Komisji Rozwoju Taboru Tramwajowego, a w 1984 członek Rady Pracowniczej w Zakładzie Energetycznym w Gdańsku. W latach 1980–1989 należał do NSZZ „Solidarność”, był przewodniczącym Komisji Zakładowej Przedsiębiorstwa Budownictwa Rolniczego Braniewo, członkiem władz Regionu Elbląskiego NSZZ „Solidarność” oraz Komisji Zjazdowej I Zjazdu „Solidarności” w 1981.
Należał do Szkolnego Klubu Sportowego w LO w Lęborku (1965–1969), Związku Młodzieży Socjalistycznej przy LO w Lęborku (1966–1969), Związku Studentów Polskich przy PG (1969–1975), Akademickiego Związku Sportowego (AZS) w Gdańsku (w latach 1969–1975 był zawodnikiem drugoligowej drużyny siatkarskiej AZS), Klubu Techniki i Racjonalizacji w PBRol. Braniewo (1978 – przewodniczący), Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (1976–1980), Klubu Prywatnego Przedsiębiorcy w Gdańsku (1988–1992, założyciel i przewodniczący), Rady Nadzorczej Gdańskiej Izby Gospodarczej (1992), Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia w Gdańsku (1994–1996), Pomorskiej Izby Przemysłowo-Handlowej (1994), Regionalnej Izby Gospodarczej Pomorza (2008–2010, członek prezydium), Stowarzyszenia Minigolf Club Sopot (1998–2002, założyciel i przewodniczący), Rady Muzeum Pożarnictwa w Przodkowie (2000–2005, przewodniczący), Pomorskiej Regionalnej Organizacji Turystycznej w Gdańsku (2004–2018, członek założyciel).
Był członkiem Stowarzyszenia Kongresu Liberałów Gdańskich (1988–1991), założycielem (1991) oraz członkiem Prezydium Zarządu Krajowego Kongresu Liberalno-Demokratycznego (KLD). W latach 1991–1993 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego KLD w Gdańsku. Był delegatem na kongres zjednoczeniowy w dniach 23–24 IV 1994 roku, podczas którego doszło do połączenia KLD z Unią Demokratyczną i powstania Unii Wolności. 24 I 2001 roku delegat na zjazd Platformy Obywatelskiej, wszedł w skład Regionalnej Komisji Rewizyjnej.
W 1990 z listy Sojuszu Na rzecz Gdańska bezskutecznie kandydował do Rady Miasta (w wyborach otrzymał 635 głosów). W latach 1994–1998 zasiadał w Radzie Miasta Gdańska z ramienia Unii Wolności. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Polityki Gospodarczej i Morskiej. W trakcie kadencji był delegatem Rady do Sejmiku Województwa Gdańskiego, przewodniczył Komisji Budżetu i Finansów oraz Komisji Gospodarczej. W 1996 przedstawiciel Sejmiku w rządowym zespole ds. rozwoju regionalnego oraz w rządowym zespole ds. atomistyki. Od 1996 do 1997 jako przedstawiciel Sejmiku brał udział w opracowaniu strategii rozwoju Polski Północnej oraz programu przeciwdziałania bezrobociu w Polsce Północnej.
W 1998 przygotował podjętą przez Radę Miasta Gdańska uchwałę w sprawie budowy pomnika Cmentarz Nieistniejących Cmentarzy, był przewodniczącym jego Społecznego Komitetu Budowy. Za sprawą jego działań doszło do zmiany nazwy Parku Kasprzaka w Gdańsku na Parku im. Steffensów (1998). Był pomysłodawcą i realizatorem strategii promocji regionu gdańskiego z wykorzystaniem bursztynu, przygotował i uczestniczył w unijnym projekcie Amber Road (Ecos Ouverture), realizowanym w latach 1996–1998, a także w budowie odcinka Traktu Pieszo-Konnego im. Daniela Chodowieckiego Gdańsk–Berlin, znajdującego się na terenie województwa pomorskiego (2004–2006). Inicjator uchwały Rady Miasta Gdańska o przyjmowaniu repatriantów z Kazachstanu.
Od 1974 roku żonaty z Jolantą z domu Bujniewicz, ojciec Katarzyny (ur. 1978).
