BOGUCKI WŁADYSŁAW, rektor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
WŁADYSŁAW BOGUCKI (16 VI 1910 Tarnów – 19 VI 1992 Kraków), inżynier, naukowiec, rektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn nauczyciela Adolfa i Marii z domu Repczyńskiej, brat urzędnika Izby Skarbowej Stanisława, nauczycielki Janiny po mężu Karafiat, lekarza Leonarda i Józefa.
Edukację podstawową i średnią odbył w Krakowie. W 1933 ukończył Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej (PL), magister inżynier dróg i mostów. W czasie praktyk studenckich pracował w Gdyni, m.in. przy umacnianiu brzegu morskiego Kamiennej Góry. W latach 1932–1934 pracownik Katedry Geometrii Wykreślnej Wydziału Architektury PL kierowanej przez prof. Kazimierza Bartla. W ramach praktyki budowlanej w oddziale drogowym Budownictwa Miejskiego w Krakowie (1 lipca – 15 września 1934) kierował robotami nawierzchniowymi wjazdu na Wawel oraz zakończenia ul. Kornela Ujejskiego. Od 20 XI 1934 do 18 VII 1936 pracował w Urzędzie Wojewódzkim w Stanisławowie, w 1936-1937 w Powiatowym Zarządzie Drogowym w Tłumaczu, 1937-1945 w Urzędzie Miejskim w Krakowie.
W Gdańsku latach 1945-1947 kierownik działu statyki w Wydziale Projektów Biura Odbudowy Portów. W 1948 współorganizator Biura Projektów Budownictwa Morskiego, kierownik biura weryfikacji. Od października 1945 pracował na PG, był wykładowcą w Katedrze Ustrojów Żelaznych i Drewnianych (następnie Katedra Budownictwa Stalowego). W 1946 doktor, na podstawie rozprawy Rozwiązanie płaskich układów ramowych za pomocą punktów głównych, od 1950 profesor tytularny, od 1966 profesor zwyczajny. Od 1948 kierował Zakładem Konstrukcji Budowlanych i Mostowych, od 1950 do 1952 dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej, w 1952–1954 i 1958–1962 dziekan Wydziału Budownictwa Lądowego (zob. Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska Politechniki Gdańskiej), w 1966–1968 rektor PG. Doprowadził m.in. do budowy skrzydła „B” budynku Gmachu Głównego oraz pływalni w Centrum Sportu Akademickiego PG. Podczas wydarzeń marca 1968 bronił autonomii uczelni, zmuszony do rezygnacji z funkcji rektora. Od 1977 na emeryturze.
Twórca na PG szkoły konstrukcji stalowych. Autor m.in. podręcznika Budownictwo stalowe (4. wyd. 1977). Członek Sekcji Konstrukcji Metalowych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk, Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych. Zasiadał w Radzie Naukowo-Technicznej Przedsiębiorstwa Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Przemysłowych, Radzie Naukowej Instytutu Budownictwa Politechniki Krakowskiej, był przewodniczącym Komisji Budownictwa Morskiego w Polskim Komitecie Normalizacyjnym. Wieloletni działacz Akademickiego Związku Sportowego, organizator i w latach 1957-1959 komandor Akademickiego Klubu Morskiego.
Od 1948 członek Polskiej Zjednoczonej partii Robotniczej. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1959) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1975). Laureat m.in. nagrody państwowej II stopnia za osiągnięcia w dziedzinie wyróżniających się podręczników (1966) oraz nagrody zespołowej ministra budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych (1976). Był żonaty z Heleną (ur. 10 VII 1917), ojciec Wandy (ur. 23 V 1938), Barbary (5 V 1940) i Ewy (ur. 31 X 1944). Pochowany na cmentarzu we Wróblowicach (Kraków).
Bibliografia:
Rektorzy i prorektorzy Politechniki Gdańskiej 1904–2014, red. Bolesław Mazurkiewicz, Gdańsk 2014.
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 101.
